Nog maar net verhuisd van de Achterhoek naar Soest merk ik op dat in gemeenteland overal dezelfde problemen spelen. Ik kan direct aan de slag met de puzzeltjes die ook in mijn vorige gemeente nog gelegd moesten worden. Hoe krijgen we de gegevens met betrekking tot onze nieuwe klanten op orde, leren wij deze klanten en producten kennen en hoe integreren wij de nieuwe taken.
Het is ook niet verwonderlijk dat wij hier allen mee worstelen.
Het is net als een slager die van de burgemeester heeft vernomen dat hij vanaf 1 januari ook de fietsenhandel van het dorp moet gaat runnen. Al weet de slager wel alles van verkopen, net als wij van het indiceren, toch staat hij met zijn handen in het haar. Hij krijgt een heel andere klantenkring in zijn winkel en heeft te maken met allerlei nieuwe producten. Zijn personeel moet ineens de overstap maken van het selecteren van het beste stukje vlees naar het adviseren van het juiste aantal versnellingen.
En al gaat het misschien nog niet helemaal zoals wij het voor de toekomst in gedachten hebben en zal het nog wel een behoorlijke tijd duren voor er duidelijkheid is over de gevolgen van de transities voor de gemeenten. Desondanks stel ik, met enige trots vast, dat de gemeenten zich kranig stand houden. Aan de horizon gloort weer licht, de wijkteams draaien, herindicaties komen op gang, nieuwe systemen vinden hun plekje en onze nieuwe collega’s beginnen zich thuis te voelen. Eigenlijk zijn we allemaal weer hard aan het werk om te zorgen dat voor de burger met beperkingen de juiste oplossing wordt gevonden. En dat is uiteindelijk waar wij in ons werk de echte voldoening uit halen: onze inwoners te ondersteunen. Ik vind het mooi om te ervaren dat dat gevoel, ondanks de ontwrichtende politieke maatregelen, ondanks de Tsnunami aan administratie en ‘aanloop’-problemen onaangetast, blijft.